Muskus­rat­ten­beleid dier­vrien­de­lijker maken

Voorzitter. Een jaarstuk van 2022 dat niet op tijd klaar was vóór het bespreken van de jaarstukken, en uiteindelijk pas in november 2023, op verzoek, wordt gedeeld met het AB terwijl dat al 4 maanden eerder was toegezegd. Een unaniem gesteunde zienswijze van een collegawaterschap op de begroting van 2024, waarvan niets terug te vinden is in de eindversie van die begroting, niet eens een erkenning van het bestaan van de gedane oproep. Een zienswijze die openbáár is, maar die na een expliciet verzoek niet met het AB wordt gedeeld en waarvan wordt gezegd dat deze op kantoor kan worden ingezien. Later wordt aangegeven dat dit met tijdsdruk te maken had, en dat ervan uit is gegaan dat zienswijzen van andere overheden niet openbaar kunnen worden gemaakt. Daar zou ik overigens nog graag eens over in gesprek gaan. De zienswijze wordt alsnog gedeeld. Vervolgens worden er vragen gesteld over het niet uitvoeren van deze zienswijze, maar in de beantwoording wordt slechts op de helft van de zienswijze ingegaan, namelijk het genoemde voorbeeld en niet de duidelijk aangegeven intentie van de zienswijze.

Beste DB-leden, als dit hele verhaal over de hoofdbegroting was gegaan, over Plas Caron, of over een willekeurig financieel stuk, dan had de boel hier op de kop gestaan en dat weten jullie. Waarom denken jullie dat dit nu anders zou zijn? We worden in deze kwestie net zo hard met een kluitje het riet in gestuurd als het geval was met de kostentoedeling, Plas Caron en de moties die werden ingediend over het bestuursakkoord. Ik voel mij als Algemeen Bestuurslid totaal niet serieus genomen, en dat blijkt eens te meer uit de manier waarop onze schriftelijke en technische vragen over muskusrattenbestrijding steeds worden beantwoord.

Op 28 maart 2023 werd naar ons teruggekoppeld en ik citeer: “De geregistreerde bijvangst betreft dood aangetroffen dieren, niet zijnde muskusratten. Het komt feitelijk nooit voor dat een nog levend dier in een klem zit omdat deze onder water staat.” Heel frappant, want op 19 mei 2020 vroegen wij nog aan het toenmalige DB of men bekend was met honden die gewond waren geraakt in muskusrattenvallen. Het antwoord daarop was toen: “Ja, hier zijn wij mee bekend. In die gevallen wordt er direct persoonlijk contact opgenomen door het waterschap en wordt er naar een passende oplossing gezocht.” WAT IS HET NU, komen er wel of niet dieren in muskusrattenklemmen terecht die dat overleven?!

Dat het niet dagelijks voorkomt mag je stellen, maar dat het FEITELIJK, NOOIT, voorkomt dat een nog levend dier in zo’n klem zit omdat deze onder water staat, is gewoon simpelweg niet waar. Er zal vast een of andere semantische verklaring zijn waarom men heeft besloten deze vraag anders te interpreteren dan hij bedoeld was, maar feit is en blijft dat er dieren gewond raken in muskusrattenvallen die niet aan hun verwondingen sterven, en dat er óók dieren die geen muskusratten zijn door deze vallen sterven. De technische vragen die wij voorafgaand aan deze vergadering stelden, geven aan dat er ook levende dieren terecht komen in vangkooien. Bijvangst vindt dus wel degelijk plaats met alle soorten vallen die door ons waterschap gebruikt worden.

Voorzitter, de motie die de Partij voor de Dieren indient samen met Natuurterreinen en AWP, roept op onderzoek te doen naar manieren om de muskusrattenbestrijding niet gepaard te laten gaan met een minutenlange verdrinkingsdood voor de bedoelde doelwitten, én niet met het doden of zwaargewond achterlaten van onbedoelde slachtoffers. Wij roepen daarnaast op om in gesprek te gaan met collegawaterschap Amstel Gooi en Vecht, waarvan de dijkgraaf hier recentelijk op bezoek was zoals de voorzitter zojuist al noemde, omdat zij in hun coalitieakkoord aangeven in te willen zetten op een andere invulling van het muskusrattenbeleid. Voorafgaand aan het opstellen van deze motie heb ik de portefeuillehouder dierenwelzijn en muskusrattenbestrijding van AGV gesproken en zij wil met alle liefde hun visie op het muskusrattenbeleid toelichten. Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand hier iets reëels op tegen heeft. En diep van binnen hoop ik dat dit bestuur, net als het bestuur van Aa en Maas, unaniem de oproep ondersteunt, of moet ik zeggen omarmen, om de diervriendelijkheid in het muskusrattenbeleid te verbeteren.